Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία ολοκλήρωσε ουσιαστικά την πορεία της μετατροπής της σε ακραία θρησκευτική οργάνωση. Αυτή η μεταμόρφωση πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια πολλών ετών υπό την πίεση του ίδιου του Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος δικαιολογούσε τις απαιτήσεις του στηριζόμενος στις ανάγκες και το συμφέρον αυτού που ο ίδιος αποκαλεί «Πατρίδα».
Δεν προκαλεί εντύπωση. Οι «μεγάλες επιτυχίες» των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, με το παράδειγμα της Συρίας και του Ουκρανικού Ντονμπάς, ανάγκασαν πολλούς στρατιωτικούς της Ρωσίας να αναρωτηθούν: γιατί στέλνονται να σκοτωθούν εκεί πέρα, πολύ μακριά από αυτό που οι ίδιοι θεωρούν πατρίδα.
Ο σκεπτόμενος στρατιώτης αποτελεί σημαντικό εμπόδιο για το Κρεμλίνο στον δρόμο της υλοποίησης των σχεδίων του. Σε σχέση με αυτό, ο Πούτιν ανέθεσε στους υφισταμένους τους μια επείγουσα αποστολή: «Να αφαιρέσουν από τους ρώσους στρατιωτικούς την ικανότητα κριτικής σκέψης και να τους καλλιεργήσουν την αδιαμαρτυρητη ετοιμότητα να σκοτωθούν μόλις αυτό τους ζητηθεί από την διοίκηση του Κρεμλίνου».
Αυτό ακριβώς τον ρόλο, ως υπεργολάβος, ανέλαβε η Ρωσική Εκκλησία. Λαμβάνοντας εκατομμύρια ρούβλια για την κατασκευή του κέντρου προπαγάνδας που ονομάζεται «Πατριαρχικός καθεδρικός προς τιμήν της Ανάστασης του Χριστού», που είναι ο κύριος ναός των ενόπλων δυνάμεων της Ρωσικής Ομοσπονδίας, το Πατριαρχείο Μόσχας ξεκίνησε να κηρύττει στους στρατιώτες και τους αξιωματικούς σχετικά με την «ετοιμότητα του να πεθάνουν για την Πατρίδα».
Η αρχή έγινε στις 13 Ιουνίου 2021, όταν ο Πατριάρχης Κύριλλος (Γουντιάγιεβ) τέλεσε Θεία Λειτουργία με την συμπλήρωση ενός έτους από τα θυρανοίξια του κύριου ναού των ενόπλων δυνάμεων. Με το πέρας της Λειτουργίας ο προκαθήμενος της Ρωσικής Εκκλησίας απευθύνθηκε στους παρόντες στρατιώτες με ιερατικό λόγο. Αναφέρουμε τμήμα του κηρύγματος του Πατριάρχη Μόσχας:
«… είναι λόγια του Ίδιου του Θεού, που μας μεταφέρει το Ευαγγέλιο: η ζωή είναι αιώνια. Μήπως δεν είναι αυτό, στο οποίο βασίζεται διαισθητικά η ικανότητα ενός ανθρώπου να δίνει τη ζωή του για τον άλλον, για την Πατρίδα, για τους κοντινούς και οικείους του; Εάν δεν υπήρχε η διαισθητική συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι η αιώνια ζωή υπάρχει – θα ήταν πολύ τρομακτικό το να πεθάνει κανείς!
Αλλά αυτή η ζωή είναι αιώνια, λέει ο Λόγος του Θεού, επιβεβαιώνοντας το γεγονός της αιώνιας ζωής, και σε αυτό θα πρέπει να βασίζεται μεταξύ άλλων και το κατόρθωμα της αυτοθυσίας στην υπεράσπιση της Πατρίδας. Πάνω σε αυτά τα λόγια θα πρέπει να βασίζεται το πολεμικό θάρρος, η ετοιμότητα να δώσεις τη ζωή σου για τον φίλο σου (βλ. Ιων. 15.13) Αυτή είναι η αιώνια ζωή – και εσύ πηγαίνεις για το κατόρθωμα, δίνεις την φυσική σου ζωή αλλά να θυμάσαι: εσύ δεν θα πεθάνεις, εσύ θα ζήσεις.
Και με τη βοήθεια του Θεού, η συνειδητοποίηση της άφθαρτης σημασίας των Θείων λέξεων για την αιώνια ζωή να υπάρχει στη συνείδηση των στρατιωτικών μας, όταν εκτελώντας εντολές θα πρέπει να υπόκεινται σε μεγάλο ρίσκο, συνδεόμενο με τον κίνδυνο θανάτου ή τραυματισμού. Αυτές οι λέξεις που επιβεβαιώνουν τη ζωή, που θέλω να σας πω άλλη μια φορά – ο Ίδιος ο Κύριος σήμερα μας απευθύνεται μέσω του Ευαγγελίου, δίνει την δικαιολόγηση του οποιουδήποτε κατορθώματος και αυτοθυσίας…»
Όπως βλέπουμε, πολύ χαλαρή, σαγηνευτική μορφή προσυλητισμού για την αυτοθυσία στο πεδίο της μάχης.
Πρέπει να σημειώσουμε ότι η προετοιμασία στρατιωτών – αυτόχειρων συμφέρει τη Ρωσία από πολλές απόψεις.
Πρώτον, ο στρατιώτης – αυτόχειρας δεν έχει ανάγκη από διάδρομο υποχώρησης μετά την εκτέλεση της αποστολής. Με αυτό τον τρόπο, η προετοιμασία οποιασδήποτε στρατιωτικής επιχείρησης γίνεται πιο εύκολη.
Δεύτερον, οι στρατιώτες – αυτόχειρες θα προκαλούν μεγαλύτερο ψυχολογικό αντίκτυπο στο πεδίο της μάχης καθώς θα μαρτυρούν για την «αφοβία» των ρώσων στρατιωτών.
Κατά τρίτον, για τέτοιους στρατιώτες δημιουργείται εκ των προτέρων η φήμη «μαρτύρων» που, μεταξύ άλλων, βοηθάει και στην αύξηση του αριθμού των αυτόχειρων – στρατιωτών.
Και τέλος, το σημαντικότερο είναι ότι τέτοιοι στρατιώτες ή αξιωματικοί δεν μπορούν να δώσουν κατάθεση σε κανένα Διεθνές δικαστήριο μετά την διάπραξη εγκλημάτων πολέμου. Αυτή μάλλον είναι η πιο σημαντική παράμετρος για το σύγχρονο Κρεμλίνο, το οποίο μετάνιωσε πολλάκις για το γεγονός ότι εκείνοι που κατέρριψαν το μαλαισιανό Μπόινγκ ΜΗ17 δεν ήταν αυτόχειρες.
Στο κήρυγμα του Κύριλλου έλειπε μονάχα η γνωστή ιστορία για τον στρατιώτη του Β’ ΠΠ Αλεξάντρ Ματρόσοφ ο οποίος -είτε κατά λάθος είτε ωθούμενος από από άλλους- έπεσε στην είσοδο γερμανικού οχυρού και μετά απ’ αυτό άλλοι στρατιώτες της διμοιρίας του πραγματοποίησαν επίθεση κατά του οχυρού. Αλλά και χωρίς αυτή την ιστορία, η ομιλία του προκαθήμενου της Ρωσικής Εκκλησίας ήταν φλογερή και πειστική.
Και τώρα μένει να καταλάβουμε γιατί οργανώθηκε όλη αυτή η παράσταση; Αφού δεν υπάρχουν αμφιβολίες ότι δεν επίκειται κάποια πολεμική σύρραξη στο έδαφος της Ρωσικής Ομοσπονδίας και ούτε αναμένεται κάποια προσπάθεια αρπαγής της ρωσικής γης.
Η ρωσική προπαγάνδα εδώ και πολύ καιρό φρόντισε προκειμένου η έννοια «Πατρίδα» να ξεφεύγει κατά πολύ από τα εθνικά σύνορα της Ρωσίας.
Αξίζει να θυμηθούμε πως ο Βλαντιμίρ Πούτιν, μιλώντας στην εκπομπή «Μόσχα. Πούτιν. Κρεμλίνο» δήλωσε ότι κατά τη δημιουργία της Σοβιετικής Ένωσης πολλές δημοκρατίες -που μπήκαν στη σύνθεση της- «πήραν μεγάλο αριθμό ρωσικών εδαφών» και «παραδοσιακά ρωσικών ιστορικών περιοχών». Παράλληλα, βγαίνοντας από την ΕΣΣΔ, σύμφωνα με την άποψη του προέδρου της Ρωσίας, η κάθε μια από τις δημοκρατίες έπρεπε να «βγαίνει με αυτά που μπήκε» και να μην «παίρνει μαζί της τα δώρα του ρωσικού λαού».
Μετά την δήλωση Πούτιν, ο εκπρόσωπος του ρωσικού κοινοβουλίου Βιατσεσλάβ Βολόντιν μίλησε για την ανάγκη να δοθεί εκτίμηση της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης και να δημοσιοποιηθούν τα ονόματα εκείνων που σχετίζονται με «αυτή την τραγωδία». Παράλληλα τόνισε ότι τώρα η Ρωσία είναι αναγκασμένη να περάσει το δρόμο της «συγκέντρωσης των γαιών της».
Βλέπουμε λοιπόν ότι το Κρεμλίνο εξήγγειλε την επικείμενη συνέχιση «συγκέντρωσης ρωσικών γαιών» και η Ρωσική Εκκλησία εξασφαλίζει σταθερή θρησκευτικο-ιδεολογική υποστήριξη ενός «ορθόδοξου τζιχάντ».
Και εδώ γίνεται κατανοητό το γιατί χρειάζεται τόσο άμεσα η κατασκευή στρατιωτών – αυτόχειρων, οι οποίοι -χωρίς να κάνουν ερωτήσεις- θα πάνε «να συγκεντρώσουν γαίες» στην Ουκρανία, στις χώρες της Βαλτικής και σε όποιες άλλες χώρες το Κρεμλίνο χαρακτηρίσει «Πατρίδα». Το κατά πόσο βέβαια οι τζογαδόροι και μισότρελοι στρατηγοί και στελέχη του Κρεμλίνου περιοριστούν σε αυτό ή θα θελήσουν να «συγκεντρώσουν όλες τις γαίες» μέχρι το Βερολίνο, ακόμα δεν το ξέρει κανείς.
Άποψη του Ίγκορ Μέτσνικοβ, Πολιτικού αναλυτή
