Προσφάτως το VIMA ORTHODOXIAS δημοσίευσε άρθρο που αφορούσε την «ένωση» του επίτιμου Πατριάρχη Φιλάρετου με τον Έλληνα παλαιοημερολογίτη Αυξέντιο (Μαρίνη). Όπως σημείωσε ο θεολόγος Ολεξάντρ Εφρέμενκο, αυτή η «ένωση» δεν μπορεί να έχει καμία σοβαρή συνέπεια.
Θυμίζουμε ότι ο Αυξέντιος είναι εκπρόσωπος μιας οργάνωσης παλαιοημερολογιτών της Ελλάδος με αρκετά αμφιλεγόμενο βιογραφικό. Όπως σημείωσε ο εκπρόσωπος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας Αρχιεπίσκοπος Ευστράτιος (Ζόρια), οι ίδιοι οι παλαιοημερολογίτες είχαν απαρνηθεί τον Αυξέντιο, γεγονός που κάνει να αμφιβάλλουμε ότι έχει κάποια πραγματική επισκοπή.
Ο επίτιμος Πατριάρχης Φιλάρετος είναι «αρχιερέας σε ανάπαυση», που σημαίνει ότι δεν έχει δικαιοδοσίες για τη λήψη ανάλογων αποφάσεων. Αυτή τη στιγμή υποστηρίζεται από μικρή μερίδα κληρικών (που έμειναν μαζί τους για προσωπικούς λόγους ή για λόγους συμφέροντος) και πιστών, κυρίως ενοριτών του Καθεδρικού Ναού του Αγίου Βολοδίμιρου της ουκρανικής πρωτεύουσας. Και ο ίδιος ο Φιλάρετος καταλαβαίνει πολύ καλά την κατάσταση. Σύμφωνα με τα λόγια του Αρχιεπισκόπου Ευστράτιου, κάποτε ο ίδιος (ο Φιλάρετος) είχε πεί σχετικά με μια τέτοια «ένωση» ότι «αν τρεις γέροντες ενωθούν – δεν θα γίνουν από αυτό πιο πλούσιοι».
Με αυτό τον τρόπο αυτό το γεγονός είναι απλώς μια σαπουνόφουσκα, κενός ήχος. Είναι χρήσιμο μονάχα για το Πατριαρχείο Μόσχας, το οποίο επίτηδες γιγαντοποιεί τη σημασία αυτού του γεγονότος και επιχειρεί να το παρουσιάσει ως ακόμα μια αφορμή για να εξαπολύσει κατηγορίες σε βάρος της Κωνσταντινούπολης και της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας.
Άλλη μία αποτυχία να καλλιεργήσει αμφιβολίες στην ιεραρχία της Ελλαδικής Εκκλησίας, την οποία η Μόσχα εδώ και μερικές δεκαετίες ανεπιτυχώς επιχειρεί να διασπάσει. Θυμίζουμε ότι η Ελλαδική Εκκλησία ήταν η πρώτη που, μετά την χορήγηση του Τόμου Αυτοκεφαλίας, αναγνώρισε την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας. Αυτό το γεγονός ήταν ένα επίπονο χτύπημα για τη Ρωσική Εκκλησία και το παράρτημά της στην Ουκρανία. Για αυτό μάλλον έγινε ζήτημα προτεραιότητας για τη Μόσχα να φέρει τη διχόνοια μεταξύ των Ελλήνων ιεραρχών. Ωστόσο, ούτε οι δωροδοκίες, ούτε οι εκβιασμοί κατάφεραν να διαταράξουν την ενότητα των Ελλήνων.
Και τώρα, χάρη σε μια περίεργη σύμπτωση γεγονότων, στο παιχνίδι υπέρ των Ρώσων μπαίνει η συμμαχία Φιλάρετου – Αυξεντίου. Όλο αυτό θυμίζει μονάχα μια ακόμα ρωσική προβοκάτσια, πίσω από την οποία βρίσκονται οι ίδιοι εντολοδόχοι και οι ίδιοι εκτελεστές. Τώρα έφτασαν μέχρι το ελληνόφωνο κοινό. Και η σχετική δημοσίευση είναι μια ακόμα απόδειξη περί τούτου.
Μεγάλο κομμάτι του δημοσιεύματος είναι μετάφραση του σχετικού άρθρου που δημοσίευσε η λεγόμενη «Ένωση ορθοδόξων δημοσιογράφων», ένα προπαγανδιστικό μέσο της εν Ουκρανία Ρωσικής Εκκλησίας. Το ελληνικό δημοσίευμα χρησιμοποιεί ακόμα και τις ίδιες κλισέ – εκφράσεις, τις οποίες χρησιμοποιεί η «ΕΟΔ» και άλλα φιλορωσικά προπαγανδιστικά μέσα. Ειδικότερα, ο Προκαθήμενος της Ουκρανικής Εκκλησίας, Μακαριώτατος Μητροπολίτης Επιφάνιος αποκαλείται ως «Σεργκέι Πετρόβιτς», τονίζεται το «ανάθεμα» του Φιλάρετου, το οποίο – σύμφωνα με τους συντάκτες του δημοσιεύματος- «αναγνωρίστηκε από όλες τις Τοπικές Εκκλησίες, μεταξύ των οποίων και του Φαναρίου».
Λίγες μόνο προτάσεις στην αρχή και στο τέλος της δημοσίευσης είναι πρωτότυπες. Ωστόσο, το συμπέρασμα γράφτηκε στο πνεύμα της ρωσικής προπαγάνδας. Είναι εντυπωσιακό και παράλληλα αστείο το γεγονός ότι ο συντάκτης θεωρεί πως ο Φιλάρετος σκοπεύει να ανοίξει στην Ελλάδα «Εξαρχία». Αυτή η υπόθεση έχει ως στόχο τη δημιουργία κύματος αγανάκτισης στο περιβάλλον της Ελλαδικής Εκκλησίας. Καθώς είναι απολύτως λογικό ότι καμία Εκκλησία δεν θα ανεχθεί την παράνομη παρουσία άλλης Εκκλησίας στην Κανονική της δικαιοδοσία.
Έτσι λοιπόν το μήνυμα για δήθεν επικείμενη δημιουργία του «Πατριαρχείου Κιέβου 2.0» σε ελληνικό έδαφος είναι απολύτως παράλογο. Ούτε ο Φιλάρετος ούτε ο Αυξέντιος έχουν το στελεχιακό δυναμικό για την υλοποίηση ανάλογων ιδεών. Ο μικρός αριθμός ακολούθων που έχουν είναι μια ακόμα απόδειξη τούτου. Επίσης, το να ενώσει κάποιος όλους τους παλαιοημερολογίτες της Ελλάδας είναι κάτι που μοιάζει αδύνατον, καθώς αυτοί δεν μπορούν να βρουν κοινή γλώσσα μεταξύ τους, πόσο μάλλον με τον Φιλάρετο. Και αυτό βέβαια είναι γνωστό σε όσους ασχολούνται με το αντικείμενο και ξέρουν την κατάσταση.
Το εν λόγω άρθρο είναι ένας ακόμα καρπός της ρωσικής προπαγάνδας. Με τη βοήθειά του οι της Ρωσικής Εκκλησίας επιχειρούν να κρύψουν τις δικές τους ήττες. Ωστόσο, μια τέτοια απρόσεκτη ή ακόμη και αμελής στάση κατά την προετοιμασία αυτού του υλικού υποδηλώνει ότι οι δυνάμεις και η φαντασία των Ρώσων προπαγανδιστών «εξαντλούνται» ή ότι τελειώνουν τα χρήματα των εντολοδόχων, κάτι που είναι λιγότερο πιθανό. Βλέπουμε λοιπόν ότι η έλλειψη δημιουργικότητάς τους προστίθεται στην ήδη υπάρχουσα υστερία λόγω της αδυναμίας τους να επηρεάσουν την κατάσταση.
