Ο Ιερέας της Ουκρανικής Εκκλησίας Ολεξίι Φιλιούκ είναι γνωστός στην πατρίδα του, την περιφέρεια του Τερνόπιλ. Το έχουν επιλέξει ως «άνθρωπο της χρονιάς» και «Πνευματικό μέντορα» της περιοχής. Δεν φοβάται καμία δουλειά, εκτός από τις υποχρεώσεις του ως ιερέας διευθύνει το τοπικό πολιτιστικό κέντρο ενώ είναι και στέλεχος σε εταιρία που ασχολείται με τα αγροτικά. Ακόμα δημοσιεύει στο διαδίκτυο βίντεο με κηρύγματα και μαθήματα μαγειρικής! Ο πατέρας Ολεξίι μίλησε στην ουκρανική εφημερίδα «Вісник» αναφερόμενος στη ζωή και το έργο του.
«Μεγάλωσα σε μια απλή αγροτική οικογένεια του Πετρό και της Ταμάρα Φιλιουκόβ. Η μητέρα μου εργαζόταν ως νοσοκόμα σε νοσοκομείο και ο πατέρας μου ως οδηγός σε συλλογικό αγρόκτημα. Όταν γεννήθηκα, η εκκλησία στο χωριό μας ήταν κλειστή. Αλλά και τότε όλες οι μανάδες μου έλεγαν ότι θα γίνω παπάς. Γιατί με γέννησε στη μεγάλη γιορτή της Θεοτόκου του Ποτσάγιεβ υπό τους ήχους της καμπάνας της εκκλησίας, που ακούγονταν στο μαιευτήριο».
Στα τέλη της δεκαετίας του 80’ στο χωριό Σουσκιβτσί η Εκκλησία λειτούργησε ξανά και για πρώτη φορά ο Ολεξίι την επισκέφθηκε μαζί με τη γιαγιά του. Εκείνη τραγουδούσε στην εκκλησιαστική χορωδία και ήδη από την επόμενη ημέρα της πρώτης του επίσκεψης στην Εκκλησία ο μικρός Ολεξίι άρχισε να μοιράζει «ευλογίες» και να «παντρεύει» τα άλλα παιδάκια, επηρεασμένος από αυτά που είχε δει στο ναό. Οπότε όλοι πείστηκαν ότι στο μέλλον θα γίνει ιερέας. Ήδη, πριν τελειώσει το σχολείο έκανε διακονίες στην Εκκλησία ενώ αργότερα εισήχθη στην Εκκλησιαστική Σχολή. Ολοκληρώνοντας τις σπουδές επέστρεψε στο χωριό του ως ιερέας.
Ο νεαρός ιερέας έγινε σύντομα αγαπητός από τους ενορίτες διότι είχε την ικανότητα να εξηγεί κατανοητά τις αλήθειες του Θεού και να ενώνει τους ανθρώπους γύρω από διάφορες κοινές υποθέσεις. Ακόμα ο Ολεξίι είναι ανάμεσα στους εθελοντές που συγκεντρώνουν βοήθεια για τους στρατιώτες που υπερασπίζονται τη χώρα στην Ανατολική Ουκρανία. Παράλληλα ασχολείται με την κηπουρική και τη μελισσοκομία ενώ προωθεί τον πράσινο τουρισμό στην περιοχή του. Έκτισε ένα παρεκκλήσι της Θεοτόκου και ένα παρεκκλήσι για τον Αγιασμό των Υδάτων στο ποτάμι στο χωριό του.
Κατά την περίοδο της καραντίνας, άρχισε να ασχολείται περισσότερο με τα βίντεο θρησκευτικού περιεχομένου, τα οποία δημοσιεύει στο Διαδίκτυο – και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να συγκεντρώσει μια πολύ μεγάλη «διαδικτυακή ενορία». Και όταν η εκκλησία άρχισε να κλείνει λόγω του κορονοϊού, χιλιάδες πιστοί από διάφορα μέρη της Ουκρανίας συνέρρευσαν στην «εικονική εκκλησία», στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης του ιερέα. Ακόμα ηχογραφεί εκπομπές μαγειρικής και τραγουδιού ενώ μιλάει στους ανθρώπους για τον Θεό.
Πριν από μερικά χρόνια, ο ιερέας της Ουκρανικής Εκκλησίας ανέλαβε ένα άλλο δύσκολο και πολύ ευγενές έργο – την ανατροφή ορφανών. Ο Βίκτωρ ήταν ο πρώτος που ήρθε στο ζεστό πατρικό σπίτι. Ο ιερέας αγωνιούσε πολύ για την τύχη αυτού του παιδιού καθώς ήξερε ότι εκείνος βρισκόταν υπό την κηδεμονία του αδερφού του και δεν λάμβανε την απαραίτητη φροντίδα. Για να τραφεί δούλευε ενοικιάζοντας αυτοκινητάκια για να κάνουν βόλτες τα μικρά παιδιά, ξόδευε τα πενιχρά του έσοδα σε πατατάκια και αναψυκτικά ενώ καμιά φορά για να εξοικονομήσει τα χρήματα των εισιτηρίων προς το σπίτι του περνούσε τις νύχτες σε ένα παγκάκι στο πάρκο.
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς το τι πέρασε αυτό το παιδί στο παρελθόν. Σήμερα βρήκε την θαλπωρή και την ασφάλεια ενός σπιτικού και μιας οικογένειας που τον φροντίζει. Απέκτησε και άλλο αδερφό, τον Σέργιο, ο οποίος επίσης ήταν ορφανός πριν υιοθετηθεί από τον ιερέα. Ο Σέργιος έχασε τους γονείς του σε αυτοκινητιστικό και έμενε με τον παππού και τη γιαγιά του. Όταν εκείνοι πέθαναν η κοινωνική υπηρεσία ζήτησε από τον πατέρα Ολεξίι να αναλάβει τη φροντίδα του παιδιού.
«Πρώτα απ ‘όλα, ήταν απαραίτητο να δημιουργηθεί επαφή και να διαλυθούν οι φόβοι τους», λέει ο ιερέας Ολεξίι. – Με τον Βίκτορ μαγειρεύαμε μαζί και μιλούσαμε πολύ. Κατάλαβα ότι δεν του ήταν εύκολο να ανοιχτεί. Αλλά μια μέρα χτύπησε το τηλέφωνο και άκουσα: «Μπαμπά, σώσε με, τα σκυλιά μου επιτέθηκαν». Αυτό το πρώτο «μπαμπά» ήταν σαν φτερά για μένα. Όπως ήμουν στο σπίτι, χωρίς μπλουζάκι, μπήκα τρέχοντας στο αμάξι και πέταξα για να τον υπερασπιστώ», θυμάται ο ιερέας. Δείχνει μια στοίβα από γράμματα και σημειώσεις με τις λέξεις «αγαπώ» και «μπαμπά». «Αυτός είναι το καλύτερος θησαυρός μου», παραδέχεται ο πατέρας.
Χαίρεται που στα γενέθλιά του τα αγόρια βρίσκουν χρόνο και επιθυμούν όχι μόνο να πουν λόγια ευγνωμοσύνης, αλλά και να ετοιμάσουν δώρα γι ‘αυτόν. «Τα παιδιά μου ξέρουν το βασικότερο – ότι τα αγαπώ και πάντα τα περιμένω. Και ότι όλα τα δικά μου είναι δικά τους. Ξεκινούν την ενήλικη ζωή τους. Θα χαρώ αν συνεχίσουν να ακούν τη γνώμη μου και να ζήσουν με τον Θεό στην καρδιά τους, να δημιουργήσουν τις δικές τους οικογένειες και να μου χαρίσουν εγγόνια».
Επιπλέον, ο ιερέας είναι μέλος φιλανθρωπικού ιδρύματος που φροντίζει ηλικιωμένους, χαμηλού εισοδήματος και μειονεκτούντα άτομα. Η μεγάλη του καρδιά ξέρει να ζεσταίνει τους πάντες.
© Πνευματικό Μέτωπο Ουκρανίας
